سگی می گوید:
- کنار مطبخ ارباب، آنجا
- بر آن خاک اره های نرم خفتن
- چه لذت بخش و مطبوع است و آنگاه
- عزیزم گفتن و جانم شنفتن!!
و دیگری ادامه میدهد:
- از آن ته مانده های سفره خوردن
و دیگری:
- و گر آن هم نباشد، استخوانی!
اولی باز:
- چه عمر راحتی، دنیای خوبی
- چه ارباب عزیز و مهربانی!
و سگی دیگر به یاد می آورد:
- ولی شلاق.. این دیگر بلایی است!
و دیگری دلداری میدهد:
بلی، اما تحمل کرد باید
درست است اینکه قدری دردناک است
ولی ارباب آخر رحمش آید
گذارد، چون فروکش کرد خشمش
که سر بر کفش و بر پایش گذاریم
شمارد زخمهامان را و ما، این
محبت را غنیمت میشماریم..
مهدی اخوان ثالث..